τις ημέρες Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, η κίνηση στα κέντρα, ιδίως την Τετάρτη ήταν απογοητευτική. Πρώτος μου σταθμός ήταν το “Ελληνικό” του φίλου επιχειρηματία Κ. Ματσίκα. Ατύχησα όμως καθώς δεν βρήκα τον ίδιο, αν και το τζιπ BMW-ρα του ήταν παρκαρισμένο στην θέση του.
Εν πάσει περιπτώσει με αποζημίωσε η ωραία πόρτα υποδοχής με τους παλιούς και γνώριμους μετρ. Ένας εξ αυτών είναι ο Γ. Κατσάμπαλης ,που είναι και προσωπικός μετρ του Ν. Σφακιανάκη.
Ένας μετρ επαγγελματίας, από τους λίγους που ξέρουν πάρα πολύ καλά το αντικείμενο της δουλειάς. Μας βόλεψε στον καναπέ, προσέφερε την καλύτερη φιάλη κρασιού με όλα τα σχετικά (κομπλέ), φρούτα, τυριά, ελιές, ξηρούς καρπούς, και του πουλιού το γάλα .
Οι δε σερβιτόροι σβέλτοι, ευγενικοί έτρεχαν δεξιά και αριστερά, αλώνιζαν όλο το κέντρο, και όχι μόνο το δικό μας τραπέζι. Οι λουλουδούδες και αυτές γύριζαν συνεχώς ανάμεσα στα τραπέζια και τον κόσμο (περίπου 280 άτομα), δεν σταματούσαν καθόλου.
Στην πίστα ήταν ο πρώτος και ξεχωριστός Π. Ραφαηλίδης που με εξέπληξε. Είδα πως απέκτησε εμπειρία, έπαιζε με τους θαμώνες και τους ανέβαζε. Όμως οι γυναίκες του σχήματος θέλουν πολύ δουλειά ακόμα, κυρίως να κάνουν μαθήματα ορθοφωνίας, καθώς με κούφαναν τα φάλτσα τους.
Ο καλλιτέχνης Χ. Κυπριανίδης στην αρχή δεν με είδε, γι΄ αυτό μου ζήτησε αργότερα συγνώμη από το μικρόφωνο “ ..γεια σου Βάνη άρχοντα, συγνώμη που δεν σε κατάλαβα…”
Ενώ ήταν σφιγμένος, τον πετάξαμε λουλούδια, εκεί ανοίχτηκε πήρε τον αέρα και εμείς τον δικό μας προς το “Φραντζέλικο” στα παιδιά της Β. Ελλάδας, τον Α. Στάμο και την Κ. Σαμαρά την οποία βρήκα πολύ αλλαγμένη επαγγελματικά. Φαίνεται πως μπήκε για τα καλά στο ρυθμό του Αθηναϊκού κοινού.
Ο Γ. Γιαννιάς ενώ τα έχωνε καλά, ήταν πολύ σφιγμένος, σαν κουρδισμένο ρομπότ. Έπειτα βγήκε στην πίστα ο Α. Στάμος ο οποίος αρχικά δεν με πρόσεξε, μόλις όμως με εντόπισε με ξεφώνησε από το μικρόφωνο “..Βάνη να τα λες και τα να γράφεις όλα, βλέπεις ….είμαστε γεμάτοι σήμερα..” (300 άτομα).
Άρχισε να τραγουδά από λαϊκά ως έντεχνα. Τι τα ήθελε τα τελευταία;; Ο κόσμος χαλάρωσε και κάπου χτύπησε βαριαστεμάρα. Τον κάνω ένα νόημα (οι καλλιτέχνες γνωρίζουν αυτήν μου την κίνηση) και αμέσως γυρνάει το πρόγραμμα στα λαϊκά, έπιασε άσματα του Σ. Καζαντζίδη, Σ. Διονυσίου, Π. Γαβαλά.
Ο κόσμος άναψε, σηκώθηκε στην πίστα, πάνω στα τραπέζια, και έγινε ο χαμός. Στο άψε – σβήσε έκανε μπάλα το μαγαζί με τα τραγούδια αυτά.
Όμως το σέρβις του κέντρου ήταν απαράδεκτο. Ενώ είχε μπόλικα άδεια τραπέζια ο σερβιτόρος μου έκανε κήρυγμα για μια θέση στον ήλιο
“…Κύριε, δεν μπορείτε να πιάσετε τραπέζι για να πιείτε τα ποτό σας, εδώ θα καθίσετε μόνο με παραγγελία φιάλη…” Ζήτησα να κόψει την θεωρία περί τραπεζιών και να μου φέρει τον μετρ οποίος ήλθε τροχάδην.
Έβαλα τα πράγματα στην θέση τους, ο μετρ συμφώνησε μαζί μου σε όλα, είπε ότι ήταν λάθος ο τρόπος και η θεωρία τους και ζήτησε συγνώμη για το συμβάν. εγώ όμως κρύωσα, μου την έσπασε το όλο θέμα.
Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που οι επιχειρηματίες των κέντρων δεν βλέπουν και αναρωτιούνται γιατί τους φεύγει ο κόσμος, όπως έκανα και εγώ προς άλλα λημέρια,προς το κέντρο “Ρωμαίο”
Στην πόρτα ρώτησα που είναι το αφεντικό ο κύριος Βασιλειάδης, με πληροφόρησαν λοιπόν ότι δεν βρίσκεται στο κέντρο. Πιο μέσα με υποδέχθηκε ο μετρ Βαγγέλης ο οποίος έγινε θυσία στο να με βολέψει και να με φροντίσει.
Στην πίστα ήταν ο Δ. Μακρής με την πλάτη γυρισμένη στον κόσμο να το παίζει μαέστρος. Αυτή η φάση με χάλασε τόσο που έφυγα άρον – άρον. Δηλαδή όταν λείπει το αφεντικό ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. ΕΛΕΟΣ!!!!!!
Πήγα στο Ποσειδώνιο το οποίο ήταν γεμάτο και ο κόσμος διασκέδασε. Ενώ ο διευθυντής Μήλειος του κέντρου με την ευγένεια του αμέσως έτρεξε να με εξυπηρετήσει. Ο άνθρωπος όχι απλός με εξυπηρέτησε, αλλά έγινε και θυσία.
Αν και όλα τα κέντρα έχουν καλό κλιματισμό, το ξενύχτι δεν το κατάλαβα, αλλά με κούρασε αφάνταστα η ζέστη μέχρι να βρεθεί ταξί για τα κέντρα που ήθελα να επισκεφθώ.
Οι ταξιτζήδες δεν έπαιρναν κούρσες για κοντινές αποστάσεις ούτε για αστείο, ενώ ο δικός μου ταξιτζής που έχω αγκαζέ όταν είμαι στην Αθήνα βρίσκεται με την οικογένεια του σε διακοπές .Ακόμα και γα τις μετακινήσεις μας χρειάζεται το γνωστό ρουσφέτι, αλλιώς είμαστε χαμένοι από χέρι.
Την Πέμπτη στα κέντρα το κλίμα και η κίνηση ήταν μια από τα ίδια της Τετάρτης.
Την Παρασκευή πήγα “Θάλασσα” όχι για μπάνιο, αλλά για τον Θάνο Πετρέλη – Λ. Δαμάσκο – Φ. Δρακοπούλου. Τι να πω για τον Πετρέλη ότι είναι σε λάθος διατεταγμένη;;;
Θα τον συμβούλευα να κόψει μαχαίρι τα λάιτ τραγουδάκια και να πιάσει τα λαϊκά, γιατί σ΄ αυτά είναι πολύ καλός.
Αυτός που είναι όλα τα λεφτά είναι ο Λευτέρης Δαμάσκος. Το μαγαζί το έκανε άνω – κάτω. Τρέλλανε όλα τις γυναικοπαρέες, τις σήκωνε στα τραπέζια, τις πετούσε γαρύφαλλα και γινόταν το έλα να δεις, με τα λαϊκά κομμάτια που τραγουδούσε.
Ενώ η κυρία pax Americana η Μπαΐλα κουρδισμένη, τσιτωμένη έπαιζε με τον κόσμο, αλλά έμενα προσωπικά με κούρασε πολύ.
Η δε Φανή Δρακοπούλου καλή μεν, αλλά αν θέλει να κάνει καριέρα στις Αθηναϊκές πίστες πρέπει να βελτιωθεί πολύ.
Τα σέρβις του κέντρου ήταν εξαιρετικό, υπέροχο θα έλεγα με τους μετρ και τα γκαρσόνια να τρέχουν πάνω – κάτω ακούραστα. Η αλλαγή στο προσωπικό του κέντρου που έκανε ο Γ. Παπαθεοχάρης από τους παλιούς λαμογιότατους μετρ και σερβιτόρους με τους τωρινούς είναι εμφανής.
Κατά τις 3 τα ξημερώματα ετοιμάζουν να φύγω, γι΄ αυτό και πέρασε να με αποχαιρετήσει ο κύριος Παπαθεοχάρης το μόνο αφεντικό που βρήκα στο πόστο του.
Πέρασα και από το κέντρο “Αστέρια” να δω τον Αντύπα και την Πάολα, έμεινα μόνο δέκα λεπτά, καθώς με χάλασε το άδειο μαγαζί.
Έφυγα σφαίρα ξανά για το “Ποσειδώνιο”, όπου πάλι ήταν γεμάτο, πάνω – κάτω, δεξιά – αριστερά. Ζήτησα δυάρι τραπέζι και εκεί μου την έσπασε ο κύριος Κατσαρός μετρ
“..δεν βλέπεις είμαστε γεμάτοι …δεν έχω που να σε βάλω..” Έτσι κοφτά και αμείλικτα ,εγώ που δεν είμαι μετρ του απάντησα
“…εκεί όπως κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια για να μπεις στο σαλόνι, ακριβώς αριστερά, υπάρχει άδειο μέρος, βάλε εκεί ένα δυάρι τραπέζι…”
Εκεί ήταν και ο μετρ του καλλιτέχνη Ν. Βέρτη ο οποίος μου είπε “…περιμένετε λίγο και θα βρούμε που θα σας βολέψουμε…” Ο δε κύριος Κατσαρός έκανε τον αδιάφορο.
Βέβαια η δήθεν αδιαφορία του ξέρω πολύ καλά από πού πηγάζει, και ας μην είμαι μετρ. Είναι γνωστή τακτική, περίμενε κάποια παρέα με την ειδική εξήγηση, όπου θα βολευτούν όλη μαζί.
Τέλος πάντων ένα είναι γεγονός, ότι περίμενα μπάστακας μέχρι που μου την έσπασε και έφυγα για όνειρα γλυκά και μαγεμένα, κουνώντας το κεφάλι και με την σκέψη
“…Όταν λείπουν τα αφεντικά, χορεύουν τα ποντίκια..”
Συνοπτικά θα έλεγα ότι πολλά κέντρα των Αθηνών θέλουν συνιάρισμα φτου κι απ΄ την αρχή απ΄ όλες τις απόψεις.
Η χειμερινή σεζόν που θα είναι “βόηθα Παναγιά”, οι καλύτεροι, οι μάγκες, οι πιο έμπειροι θα έχουν και τον κόσμο μαζί , φτάνει να βρίσκονται τα αφεντικά στο πόστο τους, και να μαζέυουν το σκορποχώρι που αφήνουν πίσω τους όταν λείπουν.
